Η οικογένειά μου και εγώ περάσαμε δύο εβδομάδες το περασμένο καλοκαίρι επισκεπτόμενοι τις εκτεταμένες οικογένειές μας στα μεσοδυτικά. Στη μεγάλη μας διαδρομή πίσω στο σπίτι στο Κολοράντο, κάπου στην αγροτική Αϊόβα, τις πρώτες πρωινές ώρες οδηγήσαμε μέσα σε ένα εκτεταμένο κομμάτι ομίχλης και ομίχλης.
Δεν μπορούσαμε να δούμε πολύ μακριά μπροστά μας, και υπήρχαν πολλές οδικές πινακίδες που μας προειδοποιούσαν να προσέχουμε για ελάφια που διασχίζουν απροσδόκητα τον αυτοκινητόδρομο.
Ο σύζυγός μου ο Ράντι κάθισε ήσυχα κρατώντας τον τροχό.
Δοκίμασε τους υαλοκαθαριστήρες μερικές φορές. Η ορατότητα ήταν ακόμα σχεδόν μηδενική.
Τα δευτερόλεπτα μετρήθηκαν. Κάθε τόσο γλιστρούσε το αυτοκίνητό μας πίσω από ένα μεγάλο ημι-φορτηγό, κρατώντας μας σε απόσταση ασφαλείας από το τσουνάμι του εκτυφλωτικού σπρέι που εκτοξεύτηκε από τους τεράστιους τροχούς του.
Σιωπηλά, και εξαντλημένος, κάθισα δίπλα του με τα μάτια ορθάνοιχτα. Κράτησα την ανάσα μου, φοβούμενος μήπως εκπλαγούμε από κάποια άγρια ζωή.
Ένιωσα αβοήθητος. Ο ήλιος δεν επρόκειτο να κινηθεί πιο γρήγορα στον λογαριασμό μου. Και ο σύζυγός μου προτιμά τη σιωπή από την κουβέντα, ακόμα κι αν προέρχεται από καλές προθέσεις να τον βοηθήσουν να μείνει ξύπνιος. Αλλά ο Ράντι δεν χρειαζόταν ούτε ήθελε βοήθεια, η δική του αδρεναλίνη είχε ήδη μπει.
Σκέφτηκα να προσπαθήσω να κοιμηθώ. Έριξα μια ματιά πίσω μας στα δύο αγόρια μας που χάθηκαν στον ύπνο στο πίσω κάθισμα. Παρατήρησα ότι ακουμπούσαν γλυκά το κεφάλι τους ο ένας στον άλλο και ότι αγνοούσαν εντελώς την επικίνδυνη κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν.
Έτσι για μένα, δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί ύπνος. Ήμουν πολύ καλωδιωμένος χωρίς κανένα τρόπο να απελευθερώσω την ένταση του κτιρίου μέσα μου εκτός από το να ρίξω στον Ράντι ένα ποτήρι καφέ από το θερμός όποτε μου το ζητούσε.
Μετά από το πουθενά, με χτύπησε ότι ζούσα ένα διαχρονικό και παγκόσμιο μάθημα ζωής.
Αυτό ήταν:
Συνέχισε.
Συνεχίστε και σύντομα θα δείτε ξανά το φως.
Με άλλα λόγια, σκύψτε στην ταλαιπωρία και αν συνεχίσετε, θα φτάσετε στην άλλη πλευρά.
Αν ο Ράντι είχε τραβήξει και σταματήσει, δεν θα είχαμε κάνει καμία πρόοδο. Θα καθόμασταν επικίνδυνα στην άκρη του δρόμου κολλημένοι σε παράλυση ανάλυσης, νιώθοντας την πίεση να αυξάνεται μεταξύ μας καθώς αναρωτιόμασταν αν έπρεπε να συνεχίσουμε ή όχι.
Σε οποιοδήποτε ταξίδι, θα υπάρξουν πιθανά εμπόδια, όπως το ελάφι που ευτυχώς δεν είδαμε εκείνη την ημέρα. Αλλά αν μείνετε ξύπνιοι και συνεχίσετε να προχωράτε, σύντομα θα φτάσετε σε ασφαλέστερη περιοχή και στη χώρα του εκεί που θέλεις να είσαι.
Με αυτή τη συνειδητοποίηση, μπόρεσα να ηρεμήσω και αποφάσισα να εμπιστευτώ ότι θα ήμασταν καλά.
Μέσα σε άλλα 90 λεπτά, ο πρωινός ήλιος έσπασε την ομίχλη και τελικά μπορέσαμε να δούμε εύκολα τον δρόμο μπροστά. Ένιωσα τον Ράντι να χαλαρώνει το κράτημα του στο τιμόνι και άναψε λίγη αισιόδοξη μουσική. Τα αγόρια ξύπνησαν λίγο αργότερα και ξαφνικά τα πράγματα αισθάνθηκαν ξανά ελαφριά.
Πώς σχετίζεται λοιπόν με εσάς αυτό το καθολικό και διαχρονικό μάθημα ζωής;
Θέλω να ξέρετε ότι όποια πρόκληση κι αν αντιμετωπίζετε, σε όποιο ταξίδι κι αν βρίσκεστε αυτήν τη στιγμή, αν θέλετε κάτι διαφορετικό από το τρέχον status quo σας, συνεχίστε.
Αν συνεχίσεις, θα φτάσεις από εκεί που είσαι εκεί που θέλεις να είσαι. Και αν δεν το κάνετε, δεν θα το κάνετε.
Πώς συνεχίζεις λοιπόν;
Συνεχίστε να κάνετε ένα μικρό βήμα μπροστά από το άλλο. Μην το κάνετε πιο περίπλοκο από αυτό. Είναι όλα τα βήματα που πρόκειται να κάνετε εύκολα; Όχι, αλλά όσο είστε πρόθυμοι να παραμείνετε περίεργοι και να κλίνετε στην ταλαιπωρία που έρχεται με την αλλαγή, θα συνεχίσετε να προοδεύετε.
Σκέφτεστε ότι θα θέλατε να είχατε κάποια βοήθεια;
Γενικά, δεν είμαι λάτρης της οδήγησης κοντά σε ημιφορτηγά, αλλά εκείνο το πρωί στην Αϊόβα, μας βοήθησαν να πλοηγηθούμε προς τα εμπρός μέσα από το αόρατο. Είμαι ευγνώμων που ήταν στο δρόμο εκείνη την ημέρα και που μπορέσαμε να επωφεληθούμε με ασφάλεια από την παρουσία τους εκεί.
Για τι άλλο είμαι ευγνώμων; Ότι ο άντρας μου δεν τον πειράζει να οδηγεί!
Οπότε αφιερώστε λίγο τώρα και αναρωτηθείτε, λαχταράς κάτι διαφορετικό; Νιώθετε κολλημένοι όταν πρόκειται για τη ζωή που θέλετε να ζήσετε;
Αν ναι, να ξέρετε ότι αν δημιουργήσετε ένα σχέδιο και συνεχίσετε, σκόπιμα, θα δημιουργήσετε σύντομα μια ζωή γεμάτη από πράγματα που έχουν μεγαλύτερη σημασία για εσάς.
Εσείς αποφασίζετε…θα επιλέξετε να ζήσετε βάσει σχεδίου ή προεπιλογής;
***
Σχετικά με τον Συγγραφέα: Η Heather Aardema είναι μια αισιόδοξη οικοδόμος, μαμά δύο αγοριών, ποδηλάτης βουνού και λάτρης του σπιτικού και του μη τέλειου. Είναι η ιδρύτρια του School of Living Lighter – όπου βοηθά τις γυναίκες να αντιμετωπίσουν την ακαταστασία τους, να απαλλάξουν τη ζωή τους και να χάσουν βάρος οριστικά – διαβάστε περισσότερα από τα δοκίμιά της στο School of Living Lighter.
